EPISODE 39
-Ride or Die-
 |
| ' Turn Around please.. '
ทันทีที่มองเห็นสายตาของคนตัวเล็กที่จ้องมองเขาเหมือนอ้อนวอนแต่ไม่กล้าพูดออกมา จองกุกกลับยิ้มให้พลางหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะดึงร่างบอบบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ
ยุนกิรู้สึกอึกอัดจนทนไม่ไหว เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่จองกุกพยายามจะทำ ต้องการจะแกล้งเขาหรืออยากให้ยุนกิคุมเกมเองกันแน่ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆแล้วจะรออะไรอยู่อีกล่ะ
ร่างเล็กหยัดตัวลุกขึ้นเล็กน้อย จ้องมองคนที่นอนกอดตนก่อนจะก้มลงกดจูบบนกลีบปากนุ่ม มือหนาตวัดกดท้ายทายของคนตัวเล็กทันที ในขณะที่บทจูบอันเร่าร้อนกำลังเริ่มขึ้น ภายุแรกเริ่มก็หมุนเร็วอีกพักก็ค่อยเบาบางลงอย่างที่เห็น ทั้งคู่จูบตอบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร และไม่สามารถละทิ้งความอ่อนโยนไปได้เลยสักครั้ง
ความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆกำลังชักนำจิตใจอ่อนไหวของคนที่ชอบพูดว่าตนเองเหนื่อยจากการทำงาน ในครานี้กลับพาตัวเองขึ้นไปนั่งทับสะโพกของคนที่ตัวโตกว่า ในแบบที่บางอย่างมันลงล็อคกันพอดี ค่อยๆโน้มตัวลงเพื่อป้อนจูบแสนหวานให้กับคนใต้ร่างอีกครั้ง มือบางเคลื่อนขึ้นไปวางรองศีรษะของน้องพร้อมกับขยำกลุ่มผมนุ่มทุกครั้งที่อีกคนโต้ตอบ ไล้เลียริมฝีปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจให้สาสมกับที่โดนอีกฝ่ายกลั่นแกล้งเมื่อครู่นี้
มือหนาทำหน้าที่สำรวจช่วงเอวบาง ลูบไล้ไปตามทรงโค้งเว้าก่อนจะเลื่อนมือไปที่บั้นท้ายงอนแล้วสอดมือเข้าไปในเนื้อผ้าบางเบา ในขณะที่อีกคนพยายามบดเบียดสะโพกเข้าด้วยกันเพื่อคลายความอึดอัด แต่มันกลับทำให้อึดอัดจนทรมานมากกว่าตอนแรกเสียอีก
ไม่นานเสื้อของทั้งคู่ก็ถูกถอดออกไปโดยฝีมือของยุนกิ จองกุกยังคงปล่อยให้คนบนตัวดำเนินเกมเองโดยมีเขาเป็นคนช่วยส่งอีกที ปลายจมูกโด่งรั้นปัดป่ายไปมาบนแก้มเนียนราวกับหมั่นเขี้ยวคนข้างล่างมานานมากแล้ว เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนตำแหน่งเป็นลำคอระหง จากนั้นก็ไล่จูบไปจนทั่วซอกคอ เผลอกัดบ้างบางครั้งเมื่อเกิดความรู้สึกอยากเอาคืนที่อีกคนทำไว้กับเขาในครั้งก่อนๆ จองกุกแอบสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็หัวเราะในลำคอเหมือนรู้ใจคนพี่ว่าคิดอะไรอยู่
"อา.."
เสียงครางกระเส่าของคนเด็กกว่าเล็ดลอดออกมาเบาๆ เมื่อโพรงปากแคบเข้าครอบครองปลายยอดอกอย่างเต็มปากเต็มคำ สลับกับลิ้นที่พลิ้วลากวนเสมือนกับจะแกล้งให้เขาลืมว่ามีหน้าที่อะไร แต่มันไม่เป็นไปตามผลที่ยุนกิต้องการอย่างแน่นอน
ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ตวัดมือกดท้ายทายของคนพี่เข้ามาเพื่อประกบจูบกับริมฝีปากบาง หมดความอดทนแล้วกับการที่ต้องใจเย็น ดูดดึงกลีบปากสีสวยอย่างหนักหน่วงจนคนตัวเล็กเตรียมรับมือแทบไม่ทัน มือหนาข้างหนึ่งที่ไม่เคยละห่างจากสะโพกกลมกลึง ยังคงบีบคลึงบั้นท้ายนิ่มลงแรงหนักเบาเป็นครั้งคราวอย่างเอาแต่ใจ
ยุนกิขัดใจน้องโดยการผละจูบแล้วลุกออกจากเตียง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะล้มเลิกกิจกรรมนี้ กลับกลายเป็นว่ายืนถอดกางเกงต่อหน้าคนบนเตียงออกจนครบหมดทุกชิ้น ขยับเข้าไปยืนประชิดขอบเตียงแล้วโน้มตัวลงเอื้อมมือไปเกาะขอบกางเกงพร้อมกับดึงมันลงจนพ้นปลายเท้าของคนตัวสูงในที่สุด
เมื่อไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิดร่างกายในสภาพเดียวกัน ก็กลับขึ้นไปบนเตียงโดยแทรกตัวเข้าระหว่างขาทั้งสองข้างของคนเด็กกว่า ใช้มือผลักอกให้อีกคนนอนลงบนเตียง ส่วนตนก็โน้มตัวลงพรมจูบคลอเคลียซอกคอหอมกรุ่นอย่างย่ามใจ ไล่จูบผิวเนียนที่เต็มไปด้วยกลิ่นของความเป็นผู้ชายลงมาเรื่อยๆจนถึงแผ่นอกกว้าง ฝากรอยเขี้ยวไว้บนตำแหน่งต่างๆที่สามารถปกปิดได้ ความกระสันแผ่ซ่านไปจนทั่วเรือนร่างของคนตัวสูงจนแทบจะทนไม่ไหว ยิ่งใบหน้าสวยหวานเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆเลือดยิ่งสูบฉีดจนหอบหายใจเต็มไปด้วยแรงปราถนา
มือบางลากลงต่ำตามรอยจูบจนถึงหน้าท้องแน่นกล้าม ลูบไล้มันอย่างเพลิดเพลินในขณะที่ใบหน้าเคลื่อนไปอยู่ที่จุดอันตราย มันกลายเป็นความเคยชินหลังจากที่มีอะไรกันบ่อยๆ ซึ่งทำให้ยุนกิเลิกกลัวในขนาดของมันแม้จะโตขึ้นตามวัยของจองกุกก็ตาม
"อาา..ยุนกิ"ถึงกับส่งเสียงครางต่ำในลำคอออกมาเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่โอบล้อมตัวตนของเขา ความคับแคบของโพรงปากร้อนที่ไม่สามารถกลืนมันลงไปจนมิดด้ามได้ แต่ก็สร้างความพึงพอใจให้เขาได้ไม่น้อยเช่นกัน
จองกุกแซงหน้ายุนกิไปไกลขนาดนี้ได้ยังไงกัน ตอนแรกมันก็เกือบจะเท่าๆกันแต่ตอนนี้แค่ใช้ปากยังเจ็บ แล้วที่อื่นล่ะ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะทรมานสักแค่ไหน แต่เขารู้ดีว่าผลสุดท้ายมันก็มักจะสร้างความสุขให้เขาได้อีกเหมือนเดิมเช่นกัน
ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังสร้างความกระสันให้เขาไม่หยุดหย่อน เอามือข้างหนึ่งยันพื้นเตียง พยุงตัวเองเพื่อให้ทรงตัวอยู่ได้ ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปลูบศีรษะของคนพี่อย่างนึกเอ็นดู จนกระทั่งอีกฝ่ายช้อนตามองใบหน้าของเขา ขณะเดียวกับที่ปลายลิ้นเรียวกำลังไล้เลียไปรอบๆ ภาพของยุนกิในตอนนี้คงจะติดตาไปอีกนาน ดวงตาเรียวเล็กสบกับดวงตากลมโต ความหยาดเยิ้มในแววตาคู่นั้นบ่งบอกว่าคนทำไร้เดียงสาแต่ความจริงแล้วมันกลับไม่ใช่ ทำไมจองกุกถึงได้รู้สึกว่ากำลังมีเซ็กซ์อยู่กับเด็กมัธยมต้น
น่าหมั่่นเขี้ยวอะไรขนาดนั้น...
เมื่อปากหลุดจากส่วนนั้น มือหนาทั้งสองข้างจึงเคลื่อนมาจับที่เอวบาง ออกแรงโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นมาพลางเอนหลังลงนอนบนเตียงเช่นเดิม แล้วเลื่อนมือขึ้นมากดรั้งท้ายทอยของคนพี่ลงมาจูบ จากนั้นก็พลิกตัวให้อีกคนลงไปนอนอยู่ใต้ร่าง จู่โจมริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง วางมือลูบไล้บนเรือนร่างบอบบาง กดน้ำหนักลงเบาบ้างหนักบ้าง ทำเอาคนตัวเล็กบิดเร้ากระสับกระส่ายเหมือนจะดิ้นหนี แต่ที่จริงกลับต้องการมากกว่านั้นเสียอีก
มือเล็กลากไล้แผ่นอกกว้างเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย และพยายามสื่อสารด้วยภาษากายว่าตอนนี้ยุนกิจวนจะไม่ไหวแล้ว เขาต้องการแค่จองกุกในตอนนี้ แค่จองกุกเพียงคนเดียว..
เป็นต้องยอมถอนตัวจากจูบแสนหวานในเมื่อครู่นี้ หันมาให้ความสนใจกับลำคอระหง และผิวขาวเนียนน่าหลงใหลตรงหน้า ก้มลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นครีีมอาบน้ำขวดเดียวกัน กดจูบหนักๆไปทั่วทุกซอกทุกมุม สลับกับใช้ปลายลิ้นตวัดไล้เลียจนผิวเนียนชื้นแฉะด้วยน้ำลาย หากกลืนกินเข้าไปทั้งตัวได้จองกุกคงจะทำไปนานแล้ว
"อ๊า..จองกุกอาา" ทันทีที่ลิ้นร้อนลากผ่านปลายยอดอกก็ส่งเสียงครางประท้วง และยังคงปลดปล่อยเสียงครางรัญจวนออกมาอยู่อย่างนั้น เมื่อคนน้องยังไม่ผละห่างจากมัน ละเลงลิ้นหยอกเย้ากับยอดอกสีหวาน สร้างความเสียวกระสันไปทั่วเรือนร่างจนอดไม่ได้ที่จะแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสชวนวาบหวิว
เรียวขาเล็กถูกแยกออกจากกันได้ไม่นาน ร่างสูงก็ผละจากแผ่นอกบางที่กำลังกระเพื้อมด้วยแรงหอบหายใจถี่กระชั้น เขาจ้องมองใบหน้าเรียวสวย ริมฝีปากบางที่เผยอออกหอบหายใจ ดวงตาเรียวเล็กหรี่ลงพร้อมกับจ้องมองมาที่เขา และมือบางที่กำลังลูบท่อนแขนแกร่งซึ่งจับขาของตนแยกออกจากกันโดยไม่ยอมให้หุบกลับเข้ามา
เหมือนถูกรีดเค้นเอาเรี่ยวแรงออกไปจนหมด จับตามองการกระทำของคนเด็กกว่าที่กำลังยกขาข้างหนึ่งของเขาขึ้นไปพาดไว้บนบ่า ใช้เข่าดันขาอีกข้างให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ แล้วอัดใส่ความอึดอัดเข้ามาข้างในตัวอย่างรวดเร็ว ทำเอายุนกิร้องลั่นกางเล็บจิกข่วนท่อนแขนแกร่งจนเป็นรอยแผลถลอก
"อ๊าา!!! จองกุก!"
ความเจ็บปวดสุดแสนจะทรมานที่ได้รับ ทำเอายุนกิเกือบคิดที่จะยกเลิกมันไปเสียแล้ว แต่ความใส่ใจในความรู้สึกของเขาที่จองกุกมีให้ ใจร้อนรุ่มถึงเย็นลง น้ำตาแล่นขึ้นมาคลอหน่วยจนล้นไหลอาบแก้ม นิ่วหน้าด้วยความทรมานแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ขนาดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆมันถึงทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่คุ้นชิ้น
เห็นคนพี่กำลังเจ็บก็โน้มตัวลงไปมอบจูบเพื่อปลอบประโลมให้ใจเย็นลง แต่ด้วยการที่อีกคนเกร็งไปทั้งตัว บีบรัดเขาจนขยับไม่ได้ สร้างความพึงพอใจให้ไม่น้อย แต่จองกุกจะมีความสุขบนความทรมานของยุนกิได้ยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นไม่ใช่แค่ความใคร่ที่เกิดขึ้น แต่มันคืือการที่ได้ใช้เวลาซึ่งมีน้อยนิดเพื่ออยู่ด้วยกัน ทำทุกวินาทีให้รู้สึกถึงกันและกันให้ได้มากที่สุด ทุกการกระทำมันถึงได้มีความหมายมากกว่าการทำไปเพื่อความใคร่อยากของใครคนใดคนหนึ่ง
"ฉันเจ็บ."ยุนกิเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อผละจูบออก เขามองใบหน้าคมคายที่ยังไม่ละห่างจากไปไหน ในแววตาภายใต้ดวงตากลมโตคู่นั้นมีแต่ความรัก ความเป็นห่วง เพียงเท่านี้เขาก็อบอุ่นใจจนไม่กลัวว่าต้องเจ็บตัวอีกสักแค่ไหน "ทำต่อสิ.."
ได้ยินดังนั้นก็ก้มลงกดจูบหน่วงหนักบนกลีบปากบางแล้วผละออกมาอย่างรรวดเร็ว หยัดตัวขึ้นยืดหลังตรง วางมือจับยึดเรียวขาที่พาดอยู่บนบ่าเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆสอบสะโพกดันเข้าจนสุด ถอดออกจนเกือบหลุดแล้วใส่เข้าไปใหม่อีกครั้ง ทำแบบนั้นอยู่เรื่อยๆจนกว่าอีกคนจะลดความเกร็งลงบางเพื่อจะได้ขับเคลื่อนได้อย่างถนัดถนี่
"อืมม..จองกุก"
การเคลื่อนไหวที่เชื่องช้ายังสามารถทำให้ร่างบอบบางโยกคลอนได้ ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็ปรับตัวได้คลายอาการเกร็งจนแทบไม่มีเหลือ เผยอปากโอดครวญด้วยน้ำเสียงกระเส่า มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่ เมื่อกายเบื้องล่างสอดประสานกันได้อย่างพอดิบพอดี ผู้คุมเกมคนใหม่ก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนอีกฝ่ายตัวสั่นไหว ส่งเสียงครางขาดๆหายๆยิ่งเร้าอารมณ์
"อ๊ะๆ อะ..อื้ม!"
จังหวะขับเคลื่อนที่เปลี่ยนไปตามห้วงอารมณ์เริ่มรุนแรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่าความอ่อนโยนก็ยังแฝงอยู่ในแววตาคู่นั้น ดั่งสายน้ำที่อยู่ท่ามกลางเปลวไฟร้อนรุ่ม เสียงครางกระเส่าดังระงมไปทั่วทั้งห้อง สมองขาวโพลนจบสิ้นความคิดทุกสิ่งอย่าง แต่มีเพียงอย่างเดียวที่พวกเขาคิดถึงนั่นคือความรัก ความต้องการซึ่งกันและกัน ถึงจะเหนื่อยยากสักเพียงใดกับการทำงาน ที่ทำให้ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน อุปสรรคเหล่านั้นไม่เคยมีผลต่อความรู้สึกดีๆเลยแม้แต่นิดเดียว
ร่างสูงผ่อนแรงลงชั่วขณะ กลับมาเชื่องช้าดังเดิม แต่แล้วเขากลับสอบสะโพกอัดกระทั้นเข้าอย่างหนักหน่วงจนแผ่นอกบางกระเพื้อมขึ้นเมื่อตั้งรับไม่ทัน เสียงหอบหายใจของคนตัวเล็กเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาต้องโน้มตัวลงไปหา ประกบจูบกลีบปากสีสวยที่เผยอออกมา ดูดดึงเป็นจังหวะอย่างหน่วงหนัก
แขนเล็กตวัดโอบรอบช่วงไหล่ของคนบนตัวเอาไว้ กางเล็บข่วนเมื่ออีกฝ่ายยังดันอัดสวนตัวตนอันแข็งขืนเข้ามาภายในซ้ำๆ ทั้งเน้นทั้งย้ำจนยุนกิแทบขาดใจตายอยู่รอมร่อ ไม่นานก็เข้าท่าที่ถนัดขึ้น ยิ่งเร่งสอบสะโพกเร็วเข้าไปใหญ่ อัดสวนความอึดอัดใส่คนตัวล็กจนครางออกมาไม่เป็นภาษา ร้องเรียกชื่อคนเด็กกว่าอยู่ร่ำไปเพราะในใจนึกถึงเพียงแค่คนคนเดียวเท่านั้น
"จะ..อ่ะ! จองกุกๆ"
"อืม.."
เพียงไม่นานบทรักที่เพิ่งจะเริ่มปะทุก็หยุดลง คนตัวเล็กจึงเปลี่ยนอิริยาบถให้ตัวเองขึ้นไปอยู่ข้างบนแทน ขณะที่กายเบื้อล่างก็ยังคงเชื่อมติดกันอยู่อย่างนั้น แต่ทว่าลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม
เพียงรอให้คนพี่ปรับตัวตนเองกลับอดไม่ไหว เคลื่อนมือไปยึดเกาะเอวบางเอาไว้ ตั้งเข่าชันขึ้นแล้วอัดสวนสะโพกใส่จนร่างบอบบางโยกไหว เปิดปากครางเสียงหลงโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ความใหญ่โตที่ยิ่งชำแรกเข้ามาลึกกว่าเดิม บวกกับจังหวะอัดกระทั้นที่เร็วระรัว นำพาความเสียวซ่านชนิดที่เข้าขั้นรุนแรงจนร่างกายเบาหวิว ขยับออกไปไหนก็ไม่ได้ หยุดนิ่งรับเอาความทรมานที่แฝงไปด้วยความสุขสมอย่างเต็มใจแม้จวนจะไม่ไหวแล้วก็ตาม
ยุนกิก้มลงมองใบหน้าของคนเด็กกว่า สายตาคู่นั้นยังคงจ้องมองเขาไม่วางตา การสื่อสารผ่านภาษากายยังคงดำเนินไปเรื่อยๆไกลจากจุดสิ้นสุด ส่งคำบรรยายความหมายของการกระทำออกมาทางแววตา และให้เสียงเป็นตัวแทนบอกความรู้สึกที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจความหมายของมัน
บทบาทหน้าที่ของจองกุกได้สิ้นสุดลงไปชั่วขณะเมื่อคนบนตัวโน้มลงมาประกบจูบ เขาชอบกลิ่นครีมอาบน้ำของตัวเองที่ติดอยู่บนร่างบอบบางไม่เคยเบื่อ จนกระทั่งมือทั้งสองที่เกาะเกี่ยวเอวบางถูกดึงออก ยุนกิจับมือของเขาแล้วสอดประสานนิ้วก่อนจะกดมันตรึงไว้บนเตียง สะโพกกลมกลึงกำลังทำหน้าที่แทนอย่างรู้งาน จังหวะเนิบช้าที่กระชั้นลงมาอย่างหนักหน่วงมีผลต่อลมใจหายทุกขณะ
"จองกุก..ฉันเหนื่อย"
ยุนกินอนทับลงบนร่างของเด็กตัวสูงที่กลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง พลางซบใบหน้าลงกับลำคอระหง แล้วเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วข้างหู ปล่อยมือทั้งสองข้างเพื่อเลื่อนมือขึ้นมาโอบรอบศีรษะของน้องเอาไว้แทน มือหนาที่เพิ่งเป็นอิสระก็กอดรั้งเอวบางเอาไว้ เอียงคอให้อีกฝ่ายซบเพื่อพักเหนื่อยก่อนจะถูกจู่โจมที่ใบหูด้วยริมฝีปากบางจนขนลุกไปทั้งตัว
"หันหลังให้ผมนะครับ"
ได้ยินที่อีกคนพูดดังนั้นก็เตรียมลุกออกไปทำตามที่ขอร้อง โดยไม่ลืมที่จะจูบกันเสียก่อน ยุนกิรู้ดีว่าช่วงนี้เขาเหนื่อยง่ายเพราะงานหนักและไม่ค่อยได้พักผ่อน จองกุกเองก็เช่นกัน แต่การมีอะไรกันครั้งนี้จะเรียกว่าไม่เหนื่อยก็ได้ ไม่สิ ต้องบอกว่าเหนื่อยกาย แต่หายเหนื่อยใจเหมือนปลิดทิ้ง
ร่างเล็กลุกออกมายืนด้วยเข่าก่อนจะโน้มตัวลงใช้มือค้ำยันพื้นเตียงเอาไว้ รู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นที่กำลังไล้สัมผัสช่วงแผ่นหลังอย่างบางเบา ปลายจมูกโด่งที่เข้ามาคลอเคลียบริเวณท้ายทายจนขนลุกไปทั้งตัว ตามด้วยริมฝีปากนุ่มที่กดจูบไปจนทั่วแผ่นหลังบาง ขบกัดบางที่ที่รู้สึกว่าอยากกัดจนเป็นรอยเขี้ยวจางๆ
"อื้อ!"
นำพาตัวตนที่ยังคงแข็งทื่อชำแรกแทรกสอดเข้าในช่องทางเร้นลับด้านหลังอีกครั้ง ยุนกิเงยหน้าขึ้นครางกระเส่าเมื่อความยาวไม่รู้กี่นิ้วผ่านเข้าในตัวเขาในครั้งเดียวจนสุดทาง รู้ชะตากรรมตัวเองดีเพราะสิ่งที่จองกุกขอร้องมันคือไม้ตาย
คนตัวโตเริ่มสอบสะโพกด้วยจังหวะที่เร็วพอดี ไม่ยากต่อการรับมือสักเท่าไหร่ แต่ความกลัวของยุนกิกลับทำให้เข้าสู่อาการเกร็งอีกครั้ง จนข้างในมันบีบรัดแน่น ความร้อนระอุบวกกับความคับแน่นข้างในทำเอาคนที่กำลังอ่อนไหวในกามอารมณ์ถูกครอบงำ เร่งรีบสอบสะโพกรวดเร็วขึ้น มิหนำซ้ำยังกระแทกกระทั้นจนร่างบางโยกคลอนตลอดการเคลื่อนไหว แรงส่งที่ทำเอาเกือบขาดใจ ไหนจะความกระสันที่เล่นงานไม่ว่างเว้น ยุนกิจวนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
เพี๊ยะ!.. มือหนาตวัดตบบั้นท้ายงอนจนคนตัวเล็กครางดังลั่นห้อง และในที่สุดก็ทรุดตัวลงนอน มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นทั้งกัดริมฝีปากบรรเทาอาการที่เกิดจากความกระสัน
"อ๊า!! จองกุกๆๆ อ๊ะ! จองกุกอา!"
เสียงผิวเนื้อกระทบกันเริ่มดังขึ้นประสานกับเสียงครางของคนตัวเล็ก ที่หลงกรีดร้องออกมาในบางครั้งเมื่ออีกคนอัดกระทั้นเข้ามาจนมันรุนแรงเกินไป ยิ่งเป็นแบบนั้นเขายิ่งได้ใจสอบสะโพกใส่ไม่มียั้งแรง คนตัวเล็กคิดสู้ขณะรวบรวมแรงที่มีเหลืออยู่ทั้งหมด เพื่อหยัดตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง ใช้มือทั้งสองข้างยันพื้นเตียงเพื่อพยุงร่างเอาไว้ อัดสวนสะโพกกลับเข้าหาในทิศทางตรงกันข้าม เสริมสร้างแรงให้มีมากขึ้นกว่าเดิมจนเตียงเริ่มขยับ
ท่อนแขนแกร่งตวัดรั้งเอวบางเข้ามาประชิด ใช้มืออีกข้างดึงแขนอีกคนขึ้นมาให้ทรงตัวโดยการยืนเข่า ร่างบอบบางลำตัวแอ่นโค้ง เผยสะโพกงอนตั้งรับการโถมกระหน่ำที่รุนแรงและรวดเร็วยิ่งกว่าเดิม อ้าปากร้องครางออกมาไม่หยุดหย่อน ลมหายใจเริ่มขาดห้วงจนบางครั้งต้องกลั้นเอาไว้ และหายใจทางปากแทน
"ฮื้อ! จองกุก!"
"อืมม..ยุนกิ"
อาศัยช่วงจังหวะที่จองกุกผ่อนแรงลดลงมาจนเนิบช้า มือบางเคลื่อนไปที่ส่วนกลางลำตัวซึ่งยังคงความอึดอัดจนปวดไปหมด กอบกุมมันเอาไว้พลางรูดรั้งอย่างเร็วระรัว จวนจะถึงฝั่งเพราะความกระสันที่สั่งสมมาจากความรู้สึกที่อีกคนมอบให้ ช่วยผลักให้ยุนกิขึ้นไปอยู่บนจุดที่สูงมากขึ้น ไม่นานคนข้างหลังก็ผันตัวกลับมาเร่งจังหวะอีกครั้ง จะเอาจนแฟนตัวเองคลั่งตายกันไปข้างก็ว่าได้ อัดกระทั้นเข้าใส่จนในที่สุดคนตัวเล็กก็ขึ้นไปสู่จุดมุ่งหมาย ปลดปล่อยความอึดอัดออกมาจนเบาหวิวไปทั้งร่าง
รู้สึกเป็นอิสระอย่างที่รอคอยได้ไม่นานก็กลับมารับเอาความอึดอัดอันสุขสมทางด้านหลังอีกครั้ง ทรุดตัวลงนอนด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่มีเหลือหลอ แหงนหน้าขึ้นครางเสียงกระเส่าเร้าอารมณ์คนเด็กกว่า เหมือนหาเรื่องเข้าตัวเอง อย่าว่าแต่ยุนกิจะคลั่งตาย จองกุกก็เกือบจะคลั่งตายไม่ต่างกัน จนกระทั่งมือหนาตวัดลงตบที่บั้นท้ายงอนอีกครั้ง และตามมาด้วยครั้งที่สามที่สี่จนเป็นรอยฝ่ามือแดงฉานปรากฏต่อสายตา
ในที่สุดสิ่งที่รอมานานก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนร่างกายเกร็งสะท้านอัดกระทั้นเข้าใส่ร่างบางอย่างรุนแรงจนครางไม่ออก จุกไปหมดจนต้องกัดผ้าปูเตียงเอาไว้ เกร็งผนังด้านในบีบรัดอีกฝ่ายแน่นเสียจนคนเด็กกว่าคำรามเสียงดังอย่างสุขสม ธารน้ำอุ่นไหลทะลักเข้าข้างในจนรู้สึกได้ เพียงแค่อีกฝ่ายถอดถอนตัวเองออกมา กายบางก็ทรุดลงนอนคว่ำหน้าหอบหายใจปานปลาขาดน้ำ
จองกุกล้มตัวนอนลงข้างกันกับคนตัวเล็ก พลิกร่างกายที่อ่อนปวกเปียกด้วยความเหนื่อยล้าให้หันกลับขึ้นมานอนหงาย มองใบหน้าสวยหวานที่กำลังหอบหายใจขณะดวงตาปิดสนิท เขาจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองและอีกคนเอาไว้ ดึงคนพี่เข้ามาติดชิดอกจนไม่เหลือที่ว่าง โอบกอดร่างบอบบางชื้นเหงื่อไม่อยากห่างไปสักนาทีเดียว ตอนนี้ยุนกิไม่มีแรงแม้แต่จะพูดด้วยซ้ำ
"นอนนะครับ ผมไม่กวนพี่แล้ว"
"กุ๊ก..@&#^!&)_&&#"
"ว่าไงนะ ผมฟังไม่รู้เรื่อง"ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อีกคนมากกว่าเดิม เพื่อฟังประโยคที่ยุนกิพยายามจะพูดมันแต่เขาฟังไม่รู้เรื่อง เนื่องจากเสียงหอบหายใจดังกว่า
"พรุ่งนี้.."
"มึง.."
"..ตาย.."
"ฮึๆ ยอมเป็นกระสอบทรายให้เลยครับ"
คนเด็กกว่าหัวเราะในลำคอเบาๆ จากนั้นก็ก้มลงหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ในขณะที่คนพี่ไม่มีแรงโต้ตอบ
"ฝันดีนะครับ ผมรักพี่"
-Thelegendary-
ทอล์คคึ: อย่าลืมกลับไปให้กำลังใจไรท์ที่เด็กดีด้วยน้าาา รักส์ <3
|
