EPISODE 21
II
'Softly'
"Or Nah?"
ไม่นานนักแผ่นหลังบางก็ลงไปสัมผัสกับที่นอน โดยมีร่างของเด็กตัวโตเกยก่าย จมูกโด่งก็เริ่มสูดดมพวงแก้มขาวเนียนของคนตัวเล็กหลายฟอด ก่อนจะลากไล้ปลายจมูกไปกับปากไปยังเรียวปากบางน่าจูบ แขนเล็กตวัดโอบรอบคอคนบนตัวแน่น เคลื่อนฝ่ามือไปกดท้ายทอยของน้องเอาไว้ จูบตอบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ทั้งสองยังคงจูบกันอย่างดูดดื่มและต่างฝ่ายต่างเรียกร้อง ลิ้นหนาสอดเข้าในโพรงปากแคบแลกรัดเรียวลิ้นกันอย่างต่อเนื่อง โรมรันพันรัดให้คนเปรี้ยวปากหายอยากยาไปเสียตอนนี้ ในขณะเดียวกันฝ่ามือหนาก็สำรวจร่างกายของคนพี่ไปด้วย ลูบไล้ไปตามผิวกายขาวเนียนนอกเนื้อผ้า ที่ดูเหมือนว่าเริ่มเกะกะจนอยากจะดึงทิ้งเสียตอนนี้
จองกุกจำยอมต้องถอนจูบออกมาก่อน เขามองใบหน้าของคนใต้ร่างเชิงขออนุญาตทำบางอย่าง แต่ยุนกิกลับยิ้มบางๆให้ แล้วดันตัวของเขาให้ออกห่างจากตัวเอง และไม่นานมือเรียวก็จับที่ชายเสื้อยืดของตนพลางถลกมันขึ้นไม่เร็วไม่ช้ามาก จนมันหลุดพ้นออกจากร่างกายบอบบางในที่สุด คนเด็กกว่าได้แต่มองการกระทำนั้นอย่างแปลกใจ แต่เนื้อตัวของเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ จนรู้สึกว่าด้านมืดเริ่มเข้าครอบงำเต็มที
ไม่รอช้าให้เสียเวลา กระโจนโถมตัวใส่คนพี่ ฝังปลายจมูกลงกับลำคอระหง ซุกไซ้ จูบซับไปทั่วทุกที่ ในขณะที่มือหนากำลังกอบกุมมือเล็กทั้งสองข้างพลางกดมันตรึงไว้กับพื้นเตียง ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อีกคนกระทำอะไรได้ถนัดขึ้น พร้อมกับค่อยๆหลับตาลง
ปากบางเผยยิ้มออกมาในขณะที่จองกุกเอาแต่ไล่จูบซอกคอของเขาจนสยิวไปทั้งตัว ก่อนจะยอมคลายมือเล็กให้เป็นอิสระ แล้วเลื่อนมือไปบีบขย้ำเอวกลมแทน ไล่จูบเนื้อเนียนไปทั่วแผ่นอก ปลายลิ้นตวัดไล้ไปพร้อมกับปาก ยุนกิเริ่มตัวสั่นเนื้อเต้นจวนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ได้เพียงแต่โอบกอดไหล่กว้างเอาไว้จิกข่วนน้องไปพลางระบายความเสียวซ่านที่มีอยู่
ร่างสูงเลื่อนใบหน้าลงมาเรื่อยๆ ฝังใบหน้าซบลงกับอกบาง จู่โจมหนักๆด้วยจมูก ก่อนจะใช้ปากและลิ้นละเลงเย้าตรงปลายยอดอย่างย่ามใจ ยุนกิกระเพื้อมอกขึ้นเริ่มเผยอปากส่งเสียงครางขาดๆหายๆ ใจเด็กน้อยเต้นตุบๆเมื่อสังเกตอาการของคนพี่ แม้จะมีครั้งแรกไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้จองกุกรู้สึกถึงอีกคนเท่าตอนนี้เลยสักนิด
"อื้อ..จองกุก"
เสียงน่าอายดังระงมทั่วทั้งห้อง ยามที่เด็กตัวสูงดูดกลืนปลายอกบางของคนพี่อย่างหนัก ส่วนมือหนาก็เริ่มไล้หน้าท้องแบนราบจนเกาะขอบเกงขาสั้นแล้วถอดมันออกไปตามเรียวขาเล็กในที่สุด จองกุกกำลังสนุกสนานและเบิกบานใจอยู่กับการแทะเล็มร่างบอบบาง ทว่าเจ้าของร่างกำลังถูกความเสียวซ่านเล่นงานจวนจะรับมือไม่ไหว
พอละห่างจากทรวงอกก็ยังจูบซับ และเล็มความหอมหวานไปตามเนื้อผิวจนถึงช่วงท้องอย่างละเมียดละไม ตวัดลิ้นซ้ายบ้างขวาบ้าง จนหน้าท้องของคนพี่เกร็งแขม่ว บอกได้ถึงความกระสันที่เจ้าตัวได้รับ แต่นี่มันก็ยังถือว่าน้อยเกินไป ยุนกิยังต้องได้รับสิ่งนี้มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
จองกุกละความสนใจจากตำแหน่งอ่อนไหวที่กำลังโหนกนูนขึ้นมาภายใต้ชั้นในสีขาว เขายกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า พลางไล้ปลายลิ้นไปตามเรียวขาข้างนั้น ตั้งแต่ต้นขาจนถึงเข่า ยุนกิยันตัวขึ้นมามองน้องพลางเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมพริ้วไหว แหงนหน้าขึ้นครางกระเส่าอย่างพออกพอใจ ก่อนที่ชั้นในชิ้นสุดท้ายบนร่างกายจะถูกถอดออกไปภายในชั่วพริบตา
"จองกุกอา..อ่ะ!" ยุนกิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อความอุ่นชื้นในปากของน้องเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวกลางลำตัว โดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือเล็กทั้งจิกทั้งทึ้งหัวอีกคนไม่ได้คำนึงเลยว่าจะเจ็บหรือเปล่า แต่จากการผงกหัวของน้องแล้วแรงอันน้อยนิดของยุนกิดูไม่มีผลเลยด้วยซ้ำ "อื้อ! ฮะ อ๊ะ! กุก!" เขาสะบัดร่างโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อไรฟันคมกริบกัดมันเบาๆ จนขาข้างที่พาดอยู่บนไหล่หนาล่นลงมา
จองกุกยังคงเผลอตัวด้วยความหมั่นเขี้ยวอีกเช่นเคย ทำเอาคนพี่ดิ้นพรวดอยู่หลายครั้ง มิหนำซ้ำยังทึ้งหัวตนแรงกว่าเดิม แต่เขาก็กัดไม่แรงมากสลับกับใช้ลิ้นระรัวเร็ว จนยุนกิครางไม่เป็นศัพท์ใจหวามหวิว แขนแกร่งช้อนเอาเรียวขาข้างเดิมขึ้นมาพาดไว้บนไหล่ โดยยังทำกิจของตนต่อไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ
"อ่ะ! อืมม " เมื่อรู้ตัวว่าจะทรงตัวอยู่แบบนี้อีกไม่ไหว ก็เอนหลังลงเล็กน้อยใช้มือข้างหนึ่งยันพื้นเตียงเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ขย้ำผมนุ่มของน้องเบาบ้างแรงบ้างเป็นครั้งคราว
ใบหน้าขาวซี้ดเริ่มแดงระเรื่อ ปากบางเผยอออกปล่อยเสียงครางรัญจวนตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่น้องใช้ปลายลิ้นตวัดไปรอบๆ ประกอบกับเอามือเข้ามาช่วยรูดรั้งด้วยแล้ว ยิ่งสร้างความรุ่มร้อนให้ยุนกิจนเหงื่อผุดแทบทั่วทั้งตัว
"อ๊ะ!ๆๆ จะ.. จองกุก อ๊า!"
ยุนกิกำเส้นผมอีกคนแน่นทึ้งหัวน้องอย่างสุดแรง ก่อนที่ความอึดอัดทั้งหมดจะทะลักออกมาเลอะปากเด็กตัวสูง รีบคลายมือออกเพราะกลัวว่าน้องจะเจ็บ แล้วก้มมองใบหน้าคมคายที่ซุกอยู่กับหน้าท้องของตน จองกุกกลืนมันเข้าไปหมดแล้ว พร้อมกับเอาเรียวขาข้างที่พาดอยู่บนบ่าลงไปวางบนเตียง และตอนนี้เขาก็กำลังไล่จูบหน้าท้องแบนราบขึ้นไปจนถึงแผ่นอกบางที่กำลังกระเพื้อมด้วยแรงหอบหายใจถี่กระชั้น คนตัวเล็กเอียงคอให้อีกฝ่ายได้จูบคลอเคลียอย่างถนัดขึ้น เอียงซ้ายทีขวาทีตามที่คนเด็กกว่าหมุนศีรษะ
"พี่ยุนกิ" จองกุกขยับเข้าไปพูดชิดริมฝีปากบาง ก่อนจะยื่นปลายลิ้นออกมาไล้เล็มเรียวปากนุ่มยุ่น แล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากแคบเมื่อคนพี่เผยอปากออก เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กไปพลางควานทั่วปากกอบโกยเอาความหอมหวานอย่างย่ามใจ มือหนาเลื่อนไปบีบเคล้นเอวกลม ลงแรงหนักเบาเป็นจังหวะตามความต้องการอย่างเอาแต่ใจ
"ฮืมม! มีอะไร" เขาสงสัยว่าน้องอยากจะพูดอะไรก็เลยถามออกไป แต่จองกุกก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากลวนลามใบหน้าของเขา ทั้งปาก แก้ม จมูกยันหน้าผาก เพื่อหยุดเด็กอดอยากไว้ชั่วขณะ ยุนกิจึงถอดเสื้อที่อีกคนสวมออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยเข่า โผลเข้าโอบคอน้อง พร้อมกับกดจูบลงบนกลีบปากอิ่ม
มือหนาเคลื่อนไปบีบขย้ำบั้นท้ายนุ่มยุ่น พลางจูบตอบคนตัวเล็กอย่างหนักหน่วง ผละออกทิ้งช่วงให้หายใจก่อนจะกดจูบอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักเบื่อ มือเรียวลากไล้แผ่นอกกว้าง ลากมือต่ำลงเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแน่นกล้าม จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่ขอบกางเกง ยุนกิจัดการถอดมันออกในขณะที่คนเด็กกว่ากำลังเงยหน้ามองใบหน้าของเขาด้วยแววตารื่นเริงและซุกซน
ระหว่างยุนกิกับจองกุกใครกันแน่ที่คุมเกม
"ทำไมตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็ก ทีตอนนั้น.."
"พี่จะได้เอ็นดูผมไง"
"ตอนนี้ดูเอ็นก่อนนะ" พูดจบก็ถอดชิ้นที่เหลือของเด็กตัวโตออก ทำให้ยุนกิต้องเผชิญกับอะไรบางอย่างที่ยากเกินอธิบายความรู้สึกตอนที่เห็นมัน"ฉันแพ้นาย ฉันยอมรับ"
ยุนกิพูดติดตลกในขณะที่จองกุกเองก็หัวเราะในลำคอเบาๆ ได้แต่หวังว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของ มิน ยุนกิ ทั้งมีมุมขี้เล่น อ้อนบ้างเล็กน้อย เขาได้สัมผัสได้รู้สึกถึงอีกคนจริงๆแล้วสินะ คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้าประคองคนพี่ให้นอนราบลงกับพื้นเตียง ก่อนจะช้อนเอาเรียวขาทั้งสองข้างสอดพาดตัก ยกสะโพกกลมกลึงขึ้นเล็กน้อย นำพาตัวตนที่เหมือนจะตื่นตัวเต็มที่นานมากแล้วจนปวดไปหมด เข้าสู่ช่องทางเร้นลับด้างหลัง
"อึก! จองกุก.."
ยุนกินิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่ออีกคนพยายามที่จะสอดแทรกบางอย่างเขามาในตัวเขา แม้ว่ามันจะยังไม่สุดจองกุกก็เลือกที่จะโน้มตัวลงมา ทำให้คนพี่โผลเข้ากอดเขาเอาไว้ ฝังใบหน้าลงกับซอกคอ หลับตาแน่น เกร็งสะท้านไปทั้งตัว
จองกุกกดจูบหนักๆบนลาดไหล่เนียน เอามือไปประคองแผ่นหลังบางแล้วขยับตัวชำแรกความแข็งขืนเข้าไปจนมิดด้าม ยุนกิกัดปากแน่นจนแทบห่อเลือด พลางทิ้งตัวลงนอนตามด้วยคนน้องที่ก้มลงมาป้อนจูบให้อีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ สะโพกหนาเริ่มสอบอย่างเนิบช้าให้คนพี่ได้ปรับตัว ความร้อนระอุคับแน่นกำลังทำให้เขาแทบคลั่งตาย
คนเด็กกว่าเริ่มเคลื่อนไหวได้ถนัดขึ้นเมื่ออะไรต่อมิอะไรมันสอดประสานกันอย่างพอดิบพอดี โยกไหวดันเข้าลึกล้ำ กลับออกจนเกือบสุดแล้วอัดกระทั้นเข้าไปใหม่ ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ด้วยจังหวะที่เร็วมากขึ้นตามห้วงอารมณ์
"อ๊ะๆ จองกุก อื้อ!"
เม็ดเหงื่อเริ่มผุดทั่วอณูผิวของทั้งสอง ร่างเล็กโยกคลอนด้วยแรงที่อีกฝ่ายโถมเข้าใส่ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะทาบทับลงบนกลีบปากบางอย่างนุ่มนวล แต่เริ่มบดเบียดอย่างหนักหน่วง ดูดดึงกลีบปากสีสวย ละเลงลิ้นบ้างด้วยความหมั่นเขี้ยวปนอยากกระหาย สอดลิ้นเข้าในโพรงปากแคบร้อนชื้น ควานลิ้นกอบโกยเอาความหอมหวาน ยิ่งชิมยิ่งสัมผัสมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นไปอีก
ลมหายใจของยุนกิเริ่มขาดห่วงเต็มที ทั้งความอึดอัดเบื้องล่าง กับจูบแสนวาบหวามที่คนน้องขยันมอบให้แทบทุกนาที ยังดีที่พักช่วงให้เขาได้หายใจอย่างอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่โล่งสักที จนกระทั้งจองกุกพลิกตัวเขาให้อยู่ในท่าคลานเข่าอย่างรวดเร็ว มือเรียวรีบเท้าหัวเตียงยึดเกาะมันเพื่อทรงตัว ในขณะที่คนตัวสูงกำลังโถมสะโพกใส่ไม่มียั้งแรง
"อืมม พี่ยุนกิ.."
"อ่ะๆๆๆ จองกุก! ฮะ ..อ๊า!"
เพี๊ยะ.. คนตัวเล็กร้องลั่นเมื่อฝ่ามือหนาฟาดลงที่บั้นท้ายนิ่มแรงเสียจนเป็นรอย แต่นั่นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ยุนกิแต่อย่างใด มันกลับทำให้เขารู้ชอบเสียมากกว่า จังหวะสอบสะโพกเริ่มถี่ระรัวขึ้นเรื่อยๆ จนเขาเริ่มครางไม่เป็นศัพท์ ประกอบกับมือหนาที่ทั้งบีบทั้งขย้ำ บางครั้งก็ตีที่บั้นท้ายเพิ่มความกระสัน วาบหวิวเข้าไปอีก
เสียงคนพี่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆยากที่จะควบคุม แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเวลานี้คุณนายจอนก็คงจะหลับไปแล้ว และห้องก็อยู่ไกลกันมาก ทำให้จองกุกสะดวกในการฟังเสียงครางระงมของอีกคนอย่างระเริงใจ
มือหนายึดเอวบางเอาไว้ พร้อมกับสอบสะโพกเร็วระรัวจนร่างเล็กตัวสั่นคลอน ส่งเสียงครางไม่หยุดปาก เรียกหาแต่ชื่อของคนเด็กกว่าอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หารู้ไม่ว่ามันปลุกเร้าให้จองกุกคิดจะขย้ำยุนกิเสียจนบุบสลาย อยากกลืนกินเข้าไปทั้งตัวอยู่รอมร่อ ถ้าเขาสามารถทำแบบนั้นได้
"อ๊ะๆๆ จะ! อ๊าา จองกุก.. จองกุก! อะๆๆ"
ยิ่งคนพี่เสียงดังเท่าไหร่ เขายิ่งกระแทกกระทั้นแรงขึ้น ถี่ระรัวจนจับจังหวะไม่ทัน ณ ตอนนี้มันคงยากที่จะควบคุม ทุกอย่างเป็นไปตามห้วงอารมณ์ปรารถนาของทั้งสองคน ที่ต่างฝ่ายต่างต้องการซึ่งกันและกัน
จนในที่สุดคนตัวสูงก็เกร็งสะท้าน เพียงชั่วอึดใจเดียวกับสิ่งที่เขาอัดอั้นอยู่นานก็ทะลักออกมาสู่ช่องทางคับแคบ ไหลเยิ้มตามซอกขาเรียวเมื่อถอดถอนตัวเองออกมา ยุนกิถึงกับหอบหายใจเกือบขาดใจทั้งเหนื่อยล้า แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์หันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วนั่งลงคร่อมตักน้อง
มือบางทั้งสองข้างเคลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายเอาไว้ แล้วกดจูบหนักๆบนเรียวปากอิ่ม ยกสะโพกตัวเองให้อยู่เหนือตัก ในขณะที่บางอย่างของจองกุกซึ่งอยู่ข้างล่างมันชูชันขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็เอามือไปจับมันมาจ่อที่ช่องทางด้านหลัง กดสะโพกตัวเองลงกลืนความเป็นชายของน้องเข้าไปข้างในจนมิดด้าม
"อ่ะ อื้มมม"
จองกุกโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังขยับสะโพกขึ้นลงอย่างเนิบช้า ใบหน้าเรียวสวยเชิดขึ้นพร้อมกับหรี่ตาลง กัดริมฝีปากล่างเบาๆ ทำเอาคนที่เห็นภาพนั้นใจสั่นจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"ฮึก! อ๊ะๆๆๆ อื้มม"
พอเดินเครื่องเต็มที่เสียงครางกระเส่าก็ดังตามมา ทรวงอกที่อยู่ระดับใบหน้าของคนน้องพอดี มีหรือจะหลุดพ้นปากและลิ้นของเขาที่รอท่าอยู่แล้ว ทั้งงับ ทั้งไล้เลียและกลืนกิน ละเลงลิ้นไปรอบๆป้านสีอ่อน ดูดเข้าดันออกไม่หยุด สลับกันอยู่สองข้าง
"อืมม.. ยุนกิ อาา"
จองกุกอดที่จะปล่อยเสียงครางออกมาไม่ได้ กระสันทุกจังหวะที่คนพี่โยกตัว กระชั้นลงมาอย่างหนัก ถอนลำตัวขึ้นสูงแล้วกระแทกลงมาใหม่ จนกระทั่งเขาอัดสวนความเป็นชายใส่อย่างไม่ยอมแพ้ ไม่ให้น้อยหน้า จนมีเสียงเนื้อกระทบกันตลอดเวลา
และแล้วอิสระที่ทั้งคู่รอคอยก็เดินทางเข้ามาใกล้ แสงสีขาววับวาบระยิบระยับส่องมาแต่ไกล เขาจับคนตัวเล็กพลิกลงไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเร่งสอบสะโพกถี่ระรัว กระแทกกระทั้นเร็วแรงจนร่างเล็กสั่นคลอนร้องครางไม่ขาดปาก ไม่นานนักก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา จองกุกยังเร่งจังหวะอยู่อย่างนั้นด้วยความที่หมั่นเขี้ยวคนพี่ อัดใส่ไม่ยั้งไม่นับจังหวะ จวบจนสายธารขุ่นหนืดถูกปล่อยออกมาอีกเป็นครั้งที่สอง
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังระงมอยู่ภายในห้อง ยุนกิเผยยิ้ออกมาเมื่อน้องโน้มตัวลงมาเพื่อซุกไซ้ซอกคอของตน จองกุกยังคงคลอเคลียด้วยจมูก ไล่จูบด้วยริมฝีปากไปทั่วลำคอระหง นั่นแสดงให้ยุนกิเห็นว่าน้องกำลังคลั่งเขาอย่างหนัก
ติดใจกันแล้วหรอ..
"พอแล้ว.. เหนียวตัวจะอาบน้ำ" ยุนกิเอามือไปประคองใบหน้าของน้องเอาไว้ จ้องมองดวงตากลมโตที่ฉายแววซุกซนเหลือเกิน
"เดี๋ยวผมพาไป" พูดจบก็กดจูบบนกลีบปากบาง แล้วผละออกมาอย่างรวดเร็ว
มือหนาช้อนเอาเรียวขาทั้งสองข้างสอดพาดตัก พลางช้อนร่างบอบบางขึ้นมาในขณะที่คนพี่ก็ตวัดแขนโอบรอบคอของเขา จองกุกยังพรหมจูบบนลาดไหล่เนียนเพียงครู่เดียว ก่อนจะอุ้มอีกคนลงจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำ
เมื่อเข้ามาถึงห้องน้ำก็ค่อยๆวางคนพี่ลงแล้วเอื้อมมือไปเปิดฝักบัว ในขณะที่หยดน้ำใสๆกำลังโปรยลงมาคนตัวเล็กก็เอามือขึ้นไปโอบรอบคอของน้อง ขยับเข้าหากันให้แนบชิดยิ่งขึ้น ก่อนที่ท่อนแขนแกร่งจะกอดรัดเอวบางไว้แน่น ราวกับไม่อยากห่างกันแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
จองกุกก้มมองแววตายั่วยวนของคนตัวเล็ก มันเกินจะห้ามใจเสียจริง ยิ่งตอนนี้หยดน้ำก็เกาะกุมเนื้อตัวของพวกเขาจนเปียกชุ่มไปหมด ทุกสถานการณ์ ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมด เหมือนมันจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่นั่นไม่ใช่เลย กว่าจองกุกจะได้ในสิ่งที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ กอดยุนกิโดยที่อีกคนก็เต็มใจให้กอด หากย้อนกลับไปเมื่อวันก่อนมันแสนเจ็บปวดหัวใจที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกอิ่มใจเป็นหลายเท่า
ตอนที่อยู่กับจองกุก ยุนกิยิ้มไปตั้งหลายครั้ง..
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างมันจะจบลงง่ายๆในคืนนี้ ยังมีอะไรให้ทำอีกมากมาย ยิ่งใกล้กันมากเท่าไหร่ยิ่งคุมอากการไม่อยู่ อยากกอด อยากจูบ อยากจะสัมผัสให้มันลึกซึ้งมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า
ราวกับรู้ใจกันเมื่อยุนกิหมุนตัวหันหลังให้คนเด็กกว่า ก่อนจะถูกดันเข้าไปประชิดกับผนัง มือหนาลูบไล้บั้นท้ายงอน ทั้งบีบขย้ำ แล้วฟาดแก้มก้นนิ่มแรงๆทีหนึ่ง
"อ๊ะ!"
ยุนกิกัดปากแน่นแล้วแหงนหน้าขึ้นครางเสียงแผ่ว เมื่อมีท่อนเนื้อร้อนผ่าวชำแรกเข้ามาในกายของตนอย่างรวดเร็ว เอามือไปทาบผนังไว้ ก่อนที่ร่างกายจะโยกคลอนช้าๆตามจังหวะกระแทกกระทั้นของคนข้างหลัง
"เมื่อไหร่พี่จะรักผมสักที ผมรักพี่มากนะครับ"
ถึงกับขนลุกเมื่อได้ฟังน้ำเสียงนุ่มปนกระเส่า กระซิบเบาๆอยู่ข้างหู พร้อมกับปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่กับซอกคอ ต้องให้ยุนกิอธิบายว่ายังไงล่ะ ไม่ใช่ไม่รู้สึกรัก แต่ความจริงก็ไม่ได้รัก ความรู้สึกของเขามันเหมือนอยู่ระหว่าง รู้สึกดีกับรู้สึกรัก ยังบอกออกไปแบบชัดเจนไม่ได้ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว จะต้องการให้มากกว่านี้อีกทำไม
"อ่ะ อื้ม.. ถ้าไม่เหนื่อย อืม! ก็รอต่อไป"
"คนใจร้าย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น